ร่างบางถูกดันลงเตียงและจับขึงมือกับเตียงไว้แน่น
จินยองพยายามดิ้นหนีเพื่อหลุดพ้นจากการกระทำของแจบอม
เขากระชากเสื้อนักเรียนที่อยู่บนตัวของจินยองออกอย่างแรงจนรังดุมหลุดทั้งแผง
จินยองชะงักและมองหน้าอีกคนด้วยดวงตาที่รื้นไปด้วยหยาดน้ำ
“แจบอม..อย่า..ฉันขอร้อง”
“อยากให้ฉันรัก
อยากให้ฉันหายเจ็บ ก็ยอมฉันสิจินยอง”
“ไม่ใช่แบบนี้!! ฉันไม่ได้ต้องการแบบนี้!!”
“หุบปาก!! อย่าคิดจะดื้อกับฉันจินยอง”
แจบอมถอดเสื้อและใช้เสื้อของตัวเองมัดมือของจินยองไว้เหนือหัว
ร่างบางได้แต่ร้องไห้และพยายามเอ่ยร้องขอให้อีกคนหยุดการกระทำที่แสนน่าเกลียดนี้
แจบอมกระตุกยิ้มและใช้นิ้วลากไปตามอกเนียนลื่น
“นายนี่น่าเอากว่าที่คิดนะจินยอง”
“แจบอม..ฮึก...ฉันขอร้อง”
“ก็ร้องไปสิ
ฉันก็ปล่อยให้นายร้องอยู่นี่ไงจินยอง”
“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ..ฮึก..”
“รักฉันไม่ใช่เหรอ?
แค่นี้ยอมฉันไม่ได้เหรอจินยอง”
“ฉันไม่ต้องการแบบนี้”
“แต่ฉันต้องการ”
ปากหนาครอบลงบนยอดอกสีน้ำตาลอ่อนของอีกคน
ใช้ฟันกัดลงบนยอดอกที่แสนน่าลิ้มลองและดูดดึงอย่างเอาแต่ใจ
จินยองดิ้นรนหวังให้อีกคนหยุดการกระทำ
แต่แจบอมกลับชอบใจ...แบบนี้แหละที่เขาต้องการเห็นจากจินยอง
“ไม่!! หยุดนะแจบอม! ฮือออ ขอร้อง..อย่า!!”
“นายมันน่าสัมผัสกว่าที่คิดนะจินยอง”
“ขอร้องแจบอม..ฉันขอร้อง”
แจบอมไม่ฟังเสียงร้องที่น่าสงสารของจินยองแม้แต่น้อย
เขาลากปลายลิ้นไปตามเนื้อตัวของคนตัวเล็กและบีบเค้นเนื้อขาวเนียนเสียจนแดงเถือก
ปากหนาขบกัดร่างบางเสียจนรอยช้ำไปทั้งตัว แจบอมขยับตัวขึ้นไปหาใบหน้าหวานและกดจูบอย่างรุนแรง
ไม่มีคำว่าปราณี
ไม่มีคำว่าอ่อนโยนต่อคนตรงหน้าที่ได้แต่ร่ำไห้อย่างน่าเวทนา
แจบอมสนุกที่เห็นจินยองกำลังร้องไห้กับการกระทำของตัวเอง
เขาดึงกางเกงของจินยองลงและโยนมันออกไปไกลตัว
จินยองยกขาขึ้นบังส่วนแข็งขืนที่อยู่ในชั้นในสีขาว แจบอมกระตุกยิ้มและใช้มือบีบมันเบาๆ
“อึก...อย่า..”
“หึหึ
ปากบอกอย่า น้ำตาไหล แต่ตรงนี้มันไวต่อสัมผัสจริงๆเลยนะจินยอง”
“ฮึก..แจบอม...ขอร้อง”
“ได้..ฉันจะรีบพานายไปสวรรค์”
“ไม่ใช่นะ! ไม่!!”
แจบอมถอดกางเกงตัวเองออกและยกยิ้มราวกับปีศาจร้าย
เขาจับแก่นกายใหญ่รูดขึ้นลงช้าๆและขยับตัวไปตรงหน้าของจินยอง
จับส่วนแข็งขืนเข้าปากอีกคนและกดหัวเล็กให้อมมันไว้
คนโดนกระทำดิ้นรนหวังให้อีกคนเห็นใจ แต่เปล่า..แจบอมไร้ความเห็นใจใดใดทั้งสิ้น
“อื้อ!!! ฮือออ”
“อมไว้สิจินยอง
อีกแปบเดียวมันจะเข้าไปในตัวนาย”
“อึก..ฮืออ
อื้อออ!!”
แจบอมขยับเอวเข้าออกภายในปากของจินยองช้าๆ
ความร้อนและเหนอะหนะในปากทำเอาแจบอมต้องเผลอซี๊ดปาก
เขาจับหัวจินยองไว้แน่นและขยับเอวเร็วขึ้นอย่างเอาแต่ใจ
เขายอมดึงมันออกเมื่อคนใต้ร่างกำลังดิ้นรนและมีใบหน้าที่แดงขึ้นจนน่ากลัว
“แค่ก!! แฮ่ก...แค่กๆๆ
อึก..ปล่อยฉันเถอะนะ..ฉันขอร้องแจบอม..ฉันไหว้ล่ะนะ”
มือบางทั้งสองพนมขึ้นและส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความน่าสงสารไปให้อีกคน
แจบอมมองหน้าจินยองก่อนจะหยิบกระเป๋าเงินออกมาจากในกางเกง
เขาหยิบถุงยางอนามัยออกมา แกะมันออกและสวมมันช้าๆ
เขาไม่มีคำตอบใดให้จินยองแต่กลับจับขาทั้งสองของจินยองอ้าออกกว้างและแทรกตัวเข้าไปอยู่ตรงหว่างขา
“ฉันปล่อยนายแน่..แต่หลังจากที่ฉันเสร็จกิจนะ”
“ไม่นะแจบอม!! อย่า!!!
อ๊า!!!”
ความใหญ่โตคืบคลานเข้าไปในร่างของอีกคนที่นอนตัวสั่น
ความคับแน่นที่ได้รับทำให้แจบอมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แต่กับอีกคนกลับรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย
ความเจ็บเสียดที่ได้รับราวกับจะฉีกร่างของเขาออกเป็นชิ้นๆ
แจบอมดันแก่นกายของตัวเองเข้าไปในร่างของจินยองจนสุด
เขาชะงักการกระทำและมองดูคนใต้ร่างที่นอนตัวสั่นน้ำตารินไม่ขาดสาย
“ฮึก...เจ็บ...”
“หึหึ
นายนี่มันสุดยอดจริงๆเลยจินยอง แน่นเกินกว่าที่คิดไว้เยอะ”
เพี๊ยะ!!
แรงกระแทกที่หน้าทำเอาแจบอมหน้าหันไปอีกทาง
จินยองมีแววตาที่แข็งกร้าวขึ้นหากแต่น้ำตายังไหลริน เจ็บปวดไปทั้งใจ
เขารักคนแบบนี้ลงไปได้ยังไงกัน แจบอมหันกลับมามองหน้าคนที่ยังคงร้องไห้ เขาจับเอวบางบีบอย่างแรงและออกแรงกระแทกกระทั้นอีกคนไม่ปราณี
“โอ๊ย!! ฉันเจ็บ!!! แจบอม!!! อ๊า!!!”
“ใครทำฉันเจ็บ..มันจะต้องเจ็บกว่าหลายเท่า
จำไว้!!!”
แจบอมไม่เห็นใจจินยองแม้แต่น้อย
เขาถาโถมแรงใส่ร่างของจินยองราวกับเป็นของไร้ชีวิต การกระทำที่รุนแรงทำให้จินยองทำได้เพียงส่งเสียงร้องอย่างทรมาณ
ไม่มีความสุข ไม่มีความเห็นใจ มีเพียงอารมณ์ที่ต่างกันของคนสองคน
อีกคนโมโหร้าย
ส่วนอีกคนต้องการความสงสาร
แจบอมมองดูอีกคนด้วยแววตาแข็งกร้าว
เขาไม่เคยถูกใครต่อต้านมาก่อนแม้จะเรื่องอื่นๆหรือเรื่องเซ็กซ์
แต่จินยองกลับต่อต้านเขาในทุกๆทาง ถึงแม้ว่าสิ่งที่จินยองต้องการคือความรักจากเขา
แต่ไม่มีวัน หัวใจของเขาอยู่ที่เด็กน้อยที่เขารักหมดใจ..แบมแบม
“ฮึก...แจบอม...แจบอม”
เสียงเรียกของจินยองทำเอาแจบอมได้สติ
เขามองคนตัวเล็กที่สั่นระริกอย่างน่าสงสาร ใบหน้าซีดเหือดราวกับคนไม่มีชีวิต แรงกระทำทำให้ของข้างกายกระจัดกระจาย
ความคับแน่นที่แปรเปลี่ยนเป็นคล่องตัวทำให้เขาต้องก้มมอง
เลือดสีแดงที่อาบเตียงสีขาวทำเอาเขาต้องตกใจ
“จินยอง!!”
แจบอมดึงแก่นกายของตัวเองออกและมองดูจินยองที่แทบไม่ได้สติ
เนื้อตัวสั่นเทา ใบหน้าซีดเซียวและเลือดที่ยังไหลไม่หยุด เขาอุ้มจินยองไปที่ห้องน้ำและวางร่างของคนตัวเล็กลงในอ่าง
เปิดน้ำลงใส่และประคองใบหน้าหวานของอีกคนขึ้นมามอง
“จินยอง! นายโอเครึเปล่าจินยอง!!”
“...แจบอม”
“จินยอง..ฉัน..คือ..”
“ฉัน...รักนายนะ”
น้ำเสียงที่แห้งผาดเอ่ยบอกก่อนที่สติทั้งหมดจะดับลง
แจบอมมองอีกคนอย่างรู้สึกผิด เขาประคองกอดอีกคนและเอ่ยเสียงแผ่ว
“ฉัน..ขอโทษ”
